නතාෂා , මට අවුරුදු 16යි .
මට හිතා ගන්න බැරි දෙයක් වුණා. ඒ මම ස්කොලේ යන දවස් වල. එතකොට මට අවුරුදු 15යි. මං ගියේ මොරටුවේ ප්රසිද්ධ බාලිකා පාසලකට.
ඒ දවස හොදටම වැස්ස දවසක්. මම එදා ස්කොලේ ඇරිලා ආවේ පරක්කු වෙලා. ඒ හවස පන්ති තිබ්බ නිසා. මං ළග කුඩයක්වත් තිබ්බේ නැහැ . වෙනදා වගේම මගේ පුරුදු බස් හෝල්ට් එකට ආවා. එදා වැස්ස නිසා ගොඩක් අදුරු වෙලා තිබුණේ. සිකුරාදා දවසක් මට අද වගේ මතකයි. මොකද සිකුරාදාට තමයි මට ස්කොලේ පංති තියෙන්නේ. කොහොම හරි බස් එක එදා නැද්ද නැත්තම් මට මිස් වෙලාද කියලා මට අදටත් හිත ගන්න බැහැ ..
මොකද ඒක මගේ වෙලාව
මන් ඔහොම පැයක් වගේ හිටියා හොදටම වැස්සේ. කඩයක් මුල්ලට වෙලා. ගෙදරට කෝල් කරන්නවත් විදියක් තිබුනේ නැහැ මට මොකද මං හිටියේ නැන්දලාගෙ ගෙදර. ඒ ගෙවල් ළග ත්රීවිල් අයියා කෙනෙක් මගේ පස්සෙන් ආවා. ඒක නැන්දත් දන්නවා. මගේ වෙලාවට එදා එයා හයර් එකක් ගිහින් එන ගමන් මාව දැකලා එයා නතර කරලා ඇහුවා මාව ගිහින් දාන්න ද කියලා. ඒ වෙලාවේ මටත් කරගන්න දෙයක් තිබුනේ නැහැ. මාත් හා කියලා වීල් එකට නැග්ගේ ලොකු කැමැත්තකින් නෙවෙයි. මොකද එයා හරි රස්තියාදු පාටයි. මට එහෙම අයව පේන්න බැහැ. අපේ නැන්දලගේ ගෙදරට 5 km ක් තියනවා හරියටම අපේ ස්කෝලේ ළග ඉදන්. ඔහොම යද්දී මග ඒ අයියගේ වීල් එක කැඩුනා. හදන්න යන්නවත් කවුරුත් හොයා ගන්නවත් විදියක් තිබුනේ නැහැ , දැන් කරුවල් වැටිලා නිසා , අනික හොදටම වැස්ස. මාව සීතලට හොදටම වෙව්ලනවා. බයත් එක්ක. ඒ අයියා ඇයි නංගි සීතලයි ද කියලා පිටිපස්සේ සීට් එකට ආවා. මගේ වෙව්ලන එක තවත් වැඩි වුණා.
එයා මාව තුරුල් කර ගත්තා එක පාරටම , එයා ළග තිබ්බේ හිත ඇදිලා යන සුවදක්. ඒ වේලාවේ මටත් තුරුල් ආස හිතුණා.
එයා මගේ කු..ක්කු මිරි කලා උරන්න ගත්තා.. මට ඉන්න බැරි වුණා..
ඒ දවස මට අදටත් අමතක කරන්න බැහැ. දැන් මගේ පුතාට අවුරුදු 5යි. හැබැයි එයා අදටත් තාත්තෙක් නැති පුතෙක්. මට අම්මලා නැති වුණා , නෑදෑයෝ නැති වුණා. මන් දැන් කුවේට් වල ඉන්නේ. ඒ අයියා කොහෙද කියල මං අදටත් දන්නේ නැහැ.